Emil Adolf von Behring, noblista, urodził się 15 marca 1854 roku w wiosce, która wówczas nazywała się Hausdorf a obecnie Ławice, 30 km od Ostródy.
Był jednym z trzynaściorga dzieci nauczyciela wiejskiej szkoły. Pierwsze nauki pobierał oczywiście u swojego ojca, gdzie w izbie szkolnej gromadziły się wokół nauczyciela wszystkie dzieci. Ale na zdolności chłopca zwrócił uwagę pastor z Rudzienic i postanowił przygotować go do szkoły średniej. Emil znalazł się w Olsztynku, gdzie mieściło się bardzo dobre gimnazjum humanistyczne.
Za namową krewnego, którym był lekarz sztabowy dr Blumensath rozpoczął studia w Instytucie Medyczno-Chirurgicznym w Berlinie. Już w 1880 roku Emil Behring został wojskowym lekarzem – asystentem na służbie w pułku huzarów przybocznej gwardii, najpierw w Poznaniu, potem w Bojanowie. Miał też swoją praktykę prywatną. Wtedy właśnie zetknął się z przerażającą epidemią dyfterytu, tylko w samych Niemczech, do 1894 r. rocznie umierało 40 do 50 tys. dzieci. W 1889 roku Behring został asystentem Instytutu w Berlinie u sławnego już wówczas Roberta Kocha, odkrywcy zarazka gruźlicy. Znalazł się więc wśród elity ówczesnych naukowców europejskich. Zwolniony z obowiązków wobec wojska, mógł się całkowicie poświęcić nauce.
On oraz Japończyk Kitaso Shibasaburo wynaleźli i zastosowali surowice przeciwko dyfterytowi i tężcowi. Rok 1890, kiedy opublikowali swoje badania, można uważać za początek nowej ery w medycynie. Powstała nowa nauka – serologia, a dwie straszne choroby przestały być śmiertelne. Zastosowana surowica przeciwko dyfterytowi od razu spowodowała zmniejszenie śmiertelności dzieci o 70 proc. Świat docenił znaczenie prac Behringa. Liczne odznaczenia, wojskowe i cywilne, zaszczytne wyróżnienia instytutów naukowych, wreszcie pierwsza w medycynie Nagroda Nobla w 1901 r. świadczyły o uznaniu i wdzięczności dla Behringa. Ostatnie lata swego życia spędził E. Behring w Marburgu, gdzie już we własnym instytucie szukał skutecznej metody wyeliminowania na zawsze gruźlicy. Niestety zmarł 31 marca 1917 roku w wieku 63 lat.
Wojciech Gudaczewski
dziekuje za swietny tekst, nawet nie wiedzialam, dzieki