Do 1903 roku mieszkańcy Ostródy wodę pitną czerpali z kilku, wykopanych w latach 1818-1898, studni (przedtem, wątpliwej czystości wodę, pobierano bezpośrednio z Drwęcy i Jeziora Drwęckiego, z jedenastu, w razie złych warunków atmosferycznych trudno dostępnych dojść). Studnie mieściły się na Starym i Nowym Rynku (obecny Plac Tysiąclecia) oraz w rejonie dzisiejszych ulic Słowackiego, Gizewiusza, Mickiewicza i Stapińskiego. Wprawdzie woda w nich była czysta i smaczna, ale nie zaspokajała potrzeb rozrastającego się miasta.
Jak pisze Johannes Müller w „Dziejach Ostródy”, po szeroko zakrojonych pracach przygotowawczych, w październiku 1900 roku burmistrz Albert Elwenspoek opracował szczegółowy memoriał dotyczący budowy w mieście wodociągów i kanalizacji, a następnie przedstawił go do akceptacji ostródzkim rajcom. W rezultacie 17 października 1901 roku radni miejscy zatwierdzili wykonanie tej inwestycji, prezes rejencji pruskiej 28 listopada 1901 roku wydał zezwolenie na budowę wodociągu, a 12 czerwca 1902 roku miasto zatrudniło berlińską firmę Davida Grove, jako jego wykonawcę. Honorarium dla firmy ustalono na 370 tysięcy marek.
Uroczyste otwarcie wodociągu nastąpiło 10 lutego 1903 roku. Według Müllera, do końca tegoż roku urządzenia stacji pomp przepracowały 2157 godzin, doprowadzając do mieszkań 130 280 metrów sześciennych wody. Do dnia 1 kwietnia 1904 roku poprowadzono przez miasto 13 455 metrów bieżących rurociągu i zainstalowano 515 wodomierzy.
Mieszczący maszynerię główny budynek wodociągów firma Grove wybudowała w pobliżu gazowni, przy dzisiejszej ulicy Gizewiusza, natomiast zaprojektowaną w stylu średniowiecznej baszty wieżę ciśnień postawiono w najwyższym punkcie ówczesnej Ostródy, przy obecnej ulicy Drwęckiej. Umieszczony na jej szczycie metalowy zbiornik na wodę miał pojemność 400 metrów sześciennych, co wystarczało na zaspokojenie potrzeb 26 tysięcy mieszkańców. Solidna, grubościenna konstrukcja wieży, musiała oprzeć się naporowi wiatru i zapobiegać wywoływanym przez odchylenia od pionu, niebezpiecznym dla zbiornika falom wodnym.
Działająca na zasadzie naczyń połączonych ostródzka wieża ciśnień wykorzystywana była jako urządzenie wspomagające w momentach szczytowego zapotrzebowania na wodę, kiedy to same pompy hydroforowe nie wystarczały do utrzymania właściwego ciśnienia w sieci wodociągowej. Ubytek wody uzupełniano w niej nocą. Jej zbiornik traktowany też był jako urządzenie rezerwowe, podłączane do sieci w przypadku awarii pomp i jako rezerwuar wody przeciwpożarowej.
Artykuł pochodzi z serwisu Nasza Ostróda
