W 1923 roku miasto przejęło od wojska zabudowania lazaretu garnizonowego i urządziło tam szpital powiatowy. Z tamtego kompleksu budynków zachowały się do dzisiaj tylko obecny dom mieszkalny przy ulicy Drwęckiej i gmach mieszczący internat SOSW im. Marii Konopnickiej przy ulicy Grunwaldzkiej.
Polskie władze Ostródy, decyzją starosty Cendrowskiego, w tym samym roku przystąpiły do tworzenia szpitala cywilnego, dla mieszkańców miasta i powiatu. Na lokalizację wybrano budynek dzisiejszej Szkoły Podstawowej Nr 2 przy ulicy Olsztyńskiej. Pierwszym dyrektorem placówki został Edward Oździński, pełniący równocześnie funkcję lekarza powiatowego. W listopadzie 1945 roku przyjęto do pracy lekarza pediatrę Janinę Laudańską, a na kierownika do spraw lecznictwa kolejowego i otwartego powołano lekarza Wacława Snarskiego.
Z końcem 1945 roku wojska sowieckie opuściły szpital przy ulicy Jagiełły, w trakcie wyprowadzki tradycyjnie podpalając budynek. Pożar na szczęście szybko ugaszono. Po niezbędnym remoncie, wkrótce przeniesiono tutaj szpital z ulicy Olsztyńskiej.
W 1946 roku do pracy w szpitalu przyjęto internistę Romualda Sopoćko, chirurga Józefa Ziobrowskiego, ginekologa Floriana Nepomuckiego i położną Helenę Sanocką. W 1948 roku oddano do użytku liczący 20 łóżek pawilon szpitala zakaźnego.
Artykuł pochodzi z serwisu Nasza Ostróda